โลกตะวันตกในยุคปลายศตวรรษที่ 19 ห้อมล้อมไปด้วยนักคิด นักเขียน ศิลปิน ถกเถียงกันด้วยเรื่องของความเป็นเอก หรือความสมบูรณ์แบบของชิ้นงาน สำหรับบริบทของดนตรีก็เช่นกัน ช่วงเวลานี้ก็เกิดการถกเถียงสร้างประเด็นแนวคิดมากมาย ว่าสิ่งใดคือดนตรีประเภทดีที่สุด ถูกต้องที่สุด ควรค่าแก่การยกย่องรักษาไว้ที่สุด สิ่งเหล่านี้ถูกตัดสินได้จริงหรือ? จากข้อความของบูโซนี่ ก็ได้สื่อประเด็นที่สำคัญไปกว่าความถูกต้องทั้งมวล นั่นคือการไม่นำกฏกรอบ หรือมายาคติที่สร้างขึ้นจากความคิด มาครอบงำความงามของความแตกต่างในดนตรี และประโยคนี้เองก็เป็นดั่งจิตวิญญาณแห่งยุคสมัยที่ของศตวรรษที่ 20 ที่ทุกคนสร้างผลงานอันเป็นปัจเจก คงไว้ซึ่งเอกลักษณ์เฉพาะตัว ไม่จำกัดอยู่ในกรอบเกณฑ์ต่างๆ ทุกคนล้วนแต่ทำดนตรีในแบบที่ตนเองเชื่อมั่น และคิดว่าดีที่สุดสำหรับตนเอง

​

            เมื่อลองกลับมานั่งคิด ทบทวน เปรียบเทียบ ดนตรีในปัจจุบันกับดนตรีในยุคโรแมนติก (ศตววรษที่ 19) ในประเด็นของการเปรียบเทียบความแตกต่าง ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยสังเกตุ หรือตั้งคำถามมาก่อนว่าที่มาของดนตรีที่เรากำลังเล่น หรือทำอยู่ ณ ขณะนี้มาจากไหน เรามองข้ามยุคแห่งการเปลี่ยนแปลง ที่เปลี่ยนผ่านดนตรีโรแมนติกมาสู่ปัจจุบัน ประกอบกับประสบการณ์ในการที่ได้เล่นเพลงฟลูตในศตวรรษที่ 20 อยู่บ่อยครั้ง จึงทำให้มีความสนใจที่อยากจะศึกษาดนตรีในช่วงเวลานี้ โดยเฉพาะเพลงสำหรับฟลูตให้ละเอียดยิ่งขึ้น